McLaren MP4-12C
Super MacΕίναι μόλις το δεύτερο αυτοκίνητό της που προορίζεται για χρήση σε δημόσιο δρόμο, εάν όμως ακολουθήσει τα χνάρια του πρώτου, τότε θα μείνει και αυτό αξέχαστο.
Ενώ βιώνουμε μια μεγάλη οικονομική κρίση, με τη βρετανική οικονομία να κουτσαίνει και την ελληνική να διαθέτει μια τεράστια μαύρη τρύπα, εγώ βρέθηκα πρόσφατα στις εγκαταστάσεις της McLaren, για το λανσάρισμα της MP4-12C. Το αφεντικό της βρετανικής εταιρείας, ο Ρον Ντένις, αποφάσισε να τα βάλει με τις Ferrari και Lamborghini με μια επένδυση που θα κυμανθεί μεταξύ 740 και 830 εκατ. ευρώ και που δεν αναμένεται να αρχίσει να αποδίδει κέρδη πριν από το πέρας μίας τετραετίας. Το ρίσκο είναι μεγάλο, πόσο μάλλον στις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Ο «Μεγάλος» Ρον παραδέχεται ότι υπάρχουν περίπου 1.600 αιτήσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος, κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την παραγωγή του πρώτου χρόνου, που υπολογίζεται να φθάσει τις 1.000 μονάδες. Σκοπός της εταιρείας, φυσικά, δεν είναι να περιοριστεί σε αυτά, αλλά να επιτύχει τελικά μια ετήσια παραγωγή των 4.000 μονάδων. Σε αυτόν τον ετήσιο όγκο θα συνεισφέρουν ακόμα δύο μοντέλα, η ανοιχτή εκδοχή της MP4 αλλά και ένα μικρότερο σπορ κουπέ, ανταγωνιστής της Porsche 911.
O Ρον Ντένις υπολογίζει πολύ στην υστεροφημία του ονόματος «McLaren» μέσα από τους αγώνες της Formula 1, προκειμένου να δώσει μια επιπλέον ώθηση στις πωλήσεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως ισχύει απόλυτα για την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όπου η F1 γνωρίζει τεράστια απήχηση, γεγονός όμως που (δυστυχώς) δεν μπορεί να πει κανείς και για την Αμερική, όπου άλλοι τύποι αγώνων κατέχουν πολύ υψηλότερες θέσεις από πλευράς ενδιαφέροντος (ίσως όχι άδικα, μετά τον τελευταίο αγώνα που έγινε στο Μπαχρέιν). Και αναρωτιέμαι εάν αυτό είναι αρκετό για να πείσει έναν ικανό αριθμό αγοραστών να ξοδέψει πάνω από 200.000 ευρώ.
Σίγουρα, πάντως, η MP4 έχει την τεχνολογία για να σου ανοίξει την όρεξη, καθώς στο πλαίσιο από ανθρακονήματα έχουν προσαρμοστεί τα αλουμινένια υποπλαίσια για τη στήριξη της ανάρτησης και των μηχανικών μερών. Ο V8 των 3,8 λίτρων με τα δύο τούρμπο αποδίδει 600 ίππους και πάνω από 61 χλγμ. ροπής, με το 80% αυτής να είναι διαθέσιμη από τις 2.000 σ.α.λ., τη στιγμή που η μέγιστη ισχύς αποδίδεται στις 7.000 σ.α.λ. Η λίπανση γίνεται μέσω ξηρού κάρτερ, ενώ οι στρόφαλοι έχουν σχετική διαφορά 180 μοιρών. Η κίνηση μεταδίδεται στους πίσω τροχούς μέσω ενός κιβωτίου διπλού συμπλέκτη, με τις επερχόμενες σχέσεις να είναι προεπιλεγμένες, ούτως ώστε οι αλλαγές να είναι απόλυτα ομαλές και αστραπιαίες. Κάτι παρόμοιο φαίνεται ότι θα ισχύει και για τις επιδόσεις του 1.300 κιλών supercar της McLaren. Οι άνθρωποι της εταιρείας ήταν πολύ φειδωλοί στις δηλώσεις τους, και περιορίστηκαν στα 322 χλμ./ώρα της τελικής ταχύτητας και στα λιγότερα από 10 δλ. που θα απαιτούνται για την επιτάχυνση από στάση μέχρι τα 200 χλμ./ώρα.
Το highlight της ανάρτησης δεν είναι τα διπλά ψαλίδια, αλλά το σύστημα Proactive, το οποίο στην ουσία αντικαθιστά τις αντιστρεπτικές δοκούς με υδραυλικούς συνδέσμους, και επιτρέπει έτσι στον οδηγό να επιλέξει τις ρυθμίσεις που του ταιριάζουν. Ακόμα μία καινοτομία είναι το σύστημα Brake Steer, που πρωτοεμφανίστηκε στην MP4 12 McLaren Mercedes του 1997. Στην ουσία επενεργεί στα φρένα του εσωτερικού τροχού στην είσοδο μιας γρήγορης στροφής, βοηθώντας έτσι και τον οδηγό που έχει υπερεκτιμήσει, αλλά και τον πιο έμπειρο, που θέλει τη γρηγορότερη δυνατή είσοδο και έξοδο.
Σχεδιαστικά είναι ένα κομψό αυτοκίνητο, ίσως όχι τόσο όμορφο όσο η 458 Italia ή τόσο δραματικό όσο η Gallardo. Ενδεχομένως θα έπρεπε να είναι λιγότερο αποστειρωμένη και με περισσότερο συναίσθημα.
Είμαι σίγουρος ότι η ομάδα των μηχανικών είναι πολύ παθιασμένοι στο κυνήγι της τελειότητας, κάτι όμως που μάλλον έκρυψαν καλά κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, καθώς δεν έδειξαν ιδιαίτερη διάθεση να μπουν σε λεπτομέρειες. Και αυτό είναι αρκετά περίεργο, μιας και συνήθως οι μηχανικοί δε σταματούν να μιλούν για τα καινούργια δημιουργήματά τους. Όσο δε για το MP4-12C, εμένα μου μοιάζει περισσότερο με μαθηματικό τύπο, παρά με ονομασία. Έτσι δεν είναι;_ Ι. Α.
To πορτοκαλί χρώμα της ΜΡ4-12C (το C στο τέλος την ξεχωρίζει από το μονοθέσιο F1 του 1997, που είχε την ίδια κωδική ονομασία) προέρχεται από την αγωνιστική κληρονομιά της McLaren, καθώς αποτελεί το εθνικό αγωνιστικό χρώμα της Νέας Ζηλανδίας, πατρίδας του ιδρυτή της, Μπρους ΜακΛάρεν.
Σχεδιαστικά είναι ένα κομψό αυτοκίνητο, ίσως όχι τόσο όμορφο όσο η 458 Italia ή τόσο δραματικό όσο η Gallardo. Ενδεχομένως θα έπρεπε να είναι λιγότερο αποστειρωμένη και με περισσότερο συναίσθημα.
McLAREN F1
«Πατέρας» του αυτοκινήτου ήταν ο αεροδυναμιστής της F1 Γκόρντον Μάρεϊ. Οι επιλογές του είχαν στόχο τη μεγιστοποίηση της οδηγικής απόλαυσης από ένα καλοσχεδιασμένο αυτοκίνητο, χωρίς ηλεκτρονικά βοηθήματα μεταξύ οδηγού και δρόμου. Το πλαίσιο και το αμάξωμα ήταν κατασκευασμένα από ανθρακονήματα. Η θέση του οδηγού ήταν στη μέση! Οι δύο επιβάτες μπορούσαν να καθίσουν εκατέρωθεν αυτού, ώστε να μην αλλοιώνουν το οπτικό του πεδίο. Από τη θέση αυτήν ο οδηγός αντιλαμβάνεται με τον καλύτερο τρόπο την ισορροπία του αυτοκινήτου. Ο θηριώδης 6λιτρος V12, που κατασκεύασε ειδικά για τη McLaren η BMW, απέδιδε 627 ίππους και 66,4 χλγμ. ροπής. Τα εργοστασιακά νούμερα του βάρους 1.140 κιλών supercar μιλούσαν για 3,3 δλ. για τα 0-100 χλμ./ώρα και 350 χλμ./ώρα τελικής ταχύτητας. Το ABS κρίθηκε περιττό αφού, με τέσσερις αεριζόμενους δίσκους, η F1 επιβράδυνε με την αποτελεσματικότητα μονοθεσίου. Εξωτερικά δεν υπήρχαν τεράστιες αεροτομές, όμως το δάπεδο ήταν μελετημένο ώστε να αξιοποιεί το φαινόμενο «ground effect», το οποίο ενισχυόταν με τη βοήθεια ανεμιστήρων που τραβούσαν τον αέρα κάτω από το σασί (ο Μάρεϊ είχε κάνει το ίδιο στη Σουηδία το 1978, με αποτέλεσμα το μονοθέσιο της Brabham να κερδίσει άνετα τον αγώνα, με οδηγό τον Νίκι Λάουντα). Το αυτοκίνητο σε οβάλ πίστα έφτασε τα 371 χλμ./ώρα, ταυτίζοντας την προσωπικότητά του με τα όσα δηλώνει ο κωδικός του._ Σπ. Χατ.
15 χρόνια πριν: Με την ευκαιρία συμπλήρωσης των 25 χρόνων, είχαμε οδηγήσει την F1 (4T, Οκτώβριος 1995).